Op 5 januari is onze dochter geboren. In het ziekenhuis. Die ochtend kreeg ik een infuus met vocht en later werd daar oxytocine – een weeënopwekker – aan toegevoegd. Ik begon met een klein voorsprongetje: twee centimeter ontsluiting. Na twee uur waren het er vier; er zat progressie in. Twee uur later waren het er nog steeds vier: de latente fase. Een verpleegster zette me onder de douche. Tijdens de vier meter lange wandeling naar de douche kreeg ik een wee. De verpleegster duwde met haar koude hand in mijn rug. Wat een uitvinding!
Ik heb uiteindelijk een uur onder de douche gezeten. Bij de volgende keer toucheren zat ik op zes centimeter. Mijn man vroeg of hij even naar buiten kon. Ik heb, volgens hem, toen hevig met mijn hoofd geschud. Ik kan het me niet meer herinneren. Ik heb een tijdje staand mijn weeën opgevangen. Ook dat was een uitvinding. Telkens als ik een wee voelde aankomen, stak ik mijn wijsvinger op. Dit was voor mijn man het teken om in mijn rug te gaan duwen. Achteraf bleek dat zijn armen helemaal verzuurd waren.
Weer terug op bed. Het was 19:45. Ik voelde persdrang en mocht gaan persen. De gynaecologe zou om 20:00 naar huis gaan. Na tien minuten persen vond ze het niet snel genoeg gaan. Ik moest mijn weeën maar weer gaan wegzuchten. Wat een teleurstelling. Ik keek naar mijn man en zag dat hij haar wel had kunnen vermoorden. Hij hield zich kalm. Voor mij.
De gynaecologe werd afgelost door een klinisch verloskundige en een stagiaire. Van hen mocht ik toegeven aan de persdrang. De omschakeling van wegzuchten naar meepersen (andere ademhalingstechniek) was voor mij heel moeilijk. Ik heb staand, liggend en zittend op een baarkruk geperst. Uiteindelijk moest ik weer op bed, want de uitdrijving duurde te lang (mag maar 1 uur vanwege de langdurig gebroken vliezen). Mijn bekkenbodem was te sterk. De verloskundige heeft nog geprobeerd met gel het hoofdje van de kleine glad te maken en haar met verschillende grepen op de wereld te zetten, maar het mocht niet baten. De stagiaire heeft een epi (knip) gezet en onze kleine werd gelijk geboren.
Daar lag ze dan. Op mijn borst. Het leek alsof de afgelopen veertien uur in rook op waren gegaan. De placenta werd vrij vlot geboren. De navelstreng had vier wendingen. Volgens de verloskundige betekende dit dat er nog drie kinderen in het verschiet zijn. Ik heb de placenta niet gezien. Mijn man wel. Hij vertelde later dat er een kleine ‘bij-placenta’ te zien was. Dit kan betekenen dat er in aanleg een tweede kindje bij gezeten had, die het niet gered heeft. Mijn man heeft de navelstreng doorgeknipt.
Mijn benen werden in de beugels gehangen zodat er gehecht kon worden. Dit leek wel een eeuwigheid te duren. Gelukkig kon ik naar onze dochter kijken. Wat is ze mooi! Toch moest ze even bij me weg om nagekeken te worden. Ze behaalde haar eerste test (APGAR) met vlag en wimpel. Daarna mocht ze aan de borst.
Mijn man – nu écht papa – hield haar trots vast terwijl ik onder de douche geschoven werd. Niet te lang, maar ik moest wel proberen te plassen; dat had ik te lang niet gedaan en ze hadden me tijdens het persen niet willen lastigvallen met een katheter. Godzijdank. Overgeplaatst naar een kraamkamer waar de trotse opa, oma, tante en oom met smart zaten te wachten.
Toen iedereen vertrokken was, was het tijd om te gaan slapen. Tot 3:30 uur heb ik, ondanks alle inspanningen, wakker gelegen en gekeken naar onze kleine meid. Dat ik dát op de wereld had gezet, kon ik niet bevatten. Aan mijn andere zijde lag mijn man, in diepe rust. Zonder hem was het nooit gelukt.
B.Vulcanius 